di: Nino Rossi
L’è nòtt e ògni rumor se affievoliss.
Sbadiglia soddisfada, la città.
la pòggia el coo, pian pian, la se assopiss
e prima che el frecass la svegliarà…
Milan la sògna:
gh’hoo ‘vuu dò fortunn,
vèss minga dònna e nass in Lombardia.
Perchè,
se fussi dònna, inveggiaria
inveci,
me rinnoeuvi come i lunn.
In quanto al fatto poeu de vèss lombarda
e ritegnimm, del caso, fortunada,
credi che la natura, ‘sta cobbiada,
l’ha creada per fà invidia a chi la guarda.
Pensi però,
che la fortuna in part,
mì la spartissi, a mèzz, cont el lombard,
che per el fatto stèss de vèss nassuu
in ‘sti contrad, l’è fortunaa anca luu.
musica
che per el fatto stèss de vèss nassuu
in ‘sti contrad, l’è fortunaa anca luu,
inscì, de fortunaa, ghe ne staa duu.