Stampa

di: Nino Rossi

 

 

Ai cinch or de la sera del trii d’agost,
in mèzz a la via Arèna gh’è el clima fosch.
Dò dònn, per el bèll Chico, se pèsten i crost.
Pronta a scagliass l’Anita, coo bass ‘me on tòr,
frèggia e sprezzant la Lèna, ‘me on matadòr,
fra pòcch se scontrarann per el Chico e ‘l sò amor.

La gent la manda in còro on urlo entusiastico “Olè”
intanta che l’Anita la tira ona bòtta coi pee.
La Lèna, con ‘na mòssa, la schiva con fà indifferent
e poeu la ghe rifila ona sbèrla tremenda sui dent.
Col labber che se sgonfia e diventa color di marènn,
l’Anita la se butta in avanti con fòrza de rènn,
la Lèna la scarliga e la bòrla in setton,
sora maròzz ghe riva, sul nas, on slardon.

De bocca in bocca el fatto ‘me el vent el corr,
via Arèna insanguinada per on amor.
Tramonta el sô e la scèna la cambia color
I ombrii de cà se slonghen sul ner selciaa,
pietos quasi nasconden i mus pestaa,
de dònn che se sberlòtten perchè innamoraa.

 

La nòtt la se avvicina, la gent pian pianòtt la va a cà,
in mèzz a la via Arèna, lor dò, vann avanti a piccà.
Chissà che delusion quand savarann poeu al dì adree,
che el Chico l’è ona chècca, moros d’on trombee.