di: Nino Rossi
 

Col vent d’autunn vola tutt i ricòrd
de l’estaa ch’èmm passaa in riva al mar.
La traccia imprèssa di nòster duu còrp
ch’èmm lassaa sù quèlla sabbia d’òr,
el vent e l’onda, oramai, l’hann giamò cancellada,
resta pù nient de tutt quèll che s’èmm dii fra i sospir.

Te fann di “Giuro” ona vòlta, per fòrza, a vint ann
e te seet impegnaa per la vita con la toa vita.
Ma on “Giuro” ditt a ona dòna d’estaa a nòtt serèna,
l’è domà ona paròla al ciar de luna.

L’azzur del mar l’è oramai cancellaa,
gh’è in del coeur domà el gris de l’autunn,
i temporai hann portaa via l’estaa
e con lee tutt’ i fior e i profumm,
Ris’ciara on fulmin el ciel, ma el gh’ha pòca durada,
come i amor che se giura d’estaa in riva al mar.

Te fann di “Giuro” ona vòlta, per fòrza, a vint ann
e te seet impegnaa per la vita con la toa vita.
Ma on “Giuro” ditt a ona dòna d’estaa a nòtt serèna,
l’è domà ona paròla al ciar de luna,
al ciar de luna,
al ciar de luna.