di: Aurelio Barzaghi
 

Gh’eren duu vègg sù ona banchètta
el scior Giovann e la Mariètta
in duu faseven centsessant’ann
dònna Mariètta cont el Giovann.

Lee coi mèzz guant e la velètta
lù col baston e la pajètta
andaven daccòrd ‘me i can e i gatt,
ma se voreven on ben de matt.

Va là, va là Giovann
ven chì visin che fèmm la pas;
va ben, va ben Mariètta
adèss però te gotta el nas;
el soo anca mì Giovann
che adèss ormai gh’hoo pù vint an
però l’amor, se sa, el guarda nò l’età.

Va, bòrla giò i foeuj,
ma taccaa ai ramm
gh’è on butt che spètta,
ma quand l’è el sò temp
el tacca a crèss, stèss de l’erbètta,
ma adèss Mariètta
ven chì visin che te doo on basin.
Va, bòrla giò i foeuj,
ma taccaa ai ramm
gh’è on butt che spètta,
ma quand l’è el sò temp
el tacca a crèss, stèss de l’erbètta,
ma adèss Mariètta
ven chì visin che te doo on basin.

Ma sì, ma sì, ma sì
Giovann son chì, Giovann son chì
visin a tì.

Gh’eren duu vègg sù ona banchètta
el scior Giovann e la Mariètta
parlaven semper de gioventù,
ma l’è on poo de temp che ie vedi pù:
parlaven semper de gioventù,
ma l’è on poo de temp che ie vedi pù.