Stampa

di: Mediolanum
 

 

 

La mia vita l’è mai stada on gran che de soddisfazion:
son nassuu in ona contrada in mèzz al ruff, la spuzza
e i barbon.
Seri piccol gh’avevi cinch ann
quand scappavi in strada a giugà
el mè règn eren camp pien de palta
e in sul Dòmm la Madònna a guardà.
La mia scòla l’è stada la strada
i mè banch hinn staa i marciapee,
i mè compagn eren quèi de la mala
e i bidèi tucc i ghisa e i pollee…

Guarda giò, guarda giò Madonnina del Dòmm de Milan
tì te see la mia mama fin da quand mì gh’avevi cinch ann
e dimm tì se l’è giusta andà dent in galera a vint ann
mì adèss piangi, son pentii
che destin l’è staa el mè inscì infamm:
vuttom tì, vuttom tì Madonnina del Dòmm de Milan.

Ma dimm on poo indoe te seret, sù dai: parla,
parla che sèmm domà mì e tì
dimm perchè t’hee me minga fermaa
quand mì ona sera hoo sortii de robà.
Te podevet fermà quèsta man
finchè temp anmò ghe n’era
quèsta man che l’è sporca de sangh
de che l’òmm che hoo mazzaa come on can.
Mì t’el giuri l’è staa ona disgrazzia
l’è staa on attim e l’è borlaa giò
se hoo sbagliaa l’è giust che mì paghi,
ma tì, mamma, adèss lassom nò.

Guarda giò, guarda giò Madonnina del Dòmm de Milan
tì te see la mia mama fin da quand mì gh’avevi cinch ann
e dimm tì se l’è giusta andà dent in galera a vint ann
mì adèss piangi, son pentii
che destin l’è staa el mè inscì infamm:
vuttom tì, vuttom tì Madonnina del Dòmm de Milan,
vuttom tì, vuttom tì mama d’òra del Dòmm de Milan.