di: Nino Rossi
 

Luna che la par n’ ongia tajada,
la illumina Milan come ona cera.
La par on palcoscenico la strada,
per ‘na stòria vera.
Poeu se dissòlv ‘na nivola argentada
e te me apparet tì, vision adorada
e allora el quader l’è complètt,
in ‘sta meravigliosa sera.
Vision d’on attim, fòrsi malia,
fòrsi on sògn de la mia fantasia.
Gh’è in de l’aria on concert
ch’ el profuma de fior,
ògni nòta on poèma d’amor.

D’on tratt, ritorna anmò la stèssa scèna,
la stèssa strada e gh’è la stèssa luna,
el mè orelògg el sègna la stèss’ ora;
che strana avventura.
Passa ona còppia anziana che barbòtta,
on ciocch el parla coi vedrin del Motta.
Tran-tran normal, in on moment normal
d’ona qualunque sera.