di: Luigi Carcano
 

Signor Signor! Ma incoeu che stamberia!
L'è turca ò giò de lì, la toa parlada?
Me dis la gent che passa per la via.
Oh mamma! DimMel tì! L'è 'na trovada?

Mai pù, m'ha risponduu. L'è pròppi vera.
Ma mi son nassuu chì e l'abecee
a l'hoo imparaa de fioeu sù la ringhera.
Me senti in bòtt forèst tra i foresteer.

Del mè parlà...
gh'è pròppi pù l'usanza?
L'è nò 'na stravaganza,
la realtà l'è quèsta.
El tò parlà,
m'ha dit a mì 'na stèlla:
A l’è 'na fontanèlla
che l'è restada succia.

Ti noeuva Pòrta Cicca traditora,
ai locch de la liggera e a l’osteria
el nòmm te gh'hee cambiaa de sòtta e sora.
E mì de lor gh'hoo tanta nostalgia.

E de Milan, città che l'è pù mia,
mì senza andà lontan sont emigrant.
El mè dialètt adèss, l'è in angonia,
le parlarann tra pòcch in di camp sant.

Del mè parlà...
gh'è pròppi pù l'usanza?
L'è nò 'na stravaganza,
la realtà l'è quèsta.
El mè linguagg
l'è sòtta del Navili
con scarsa la speranza
de ritornà a pel d'acqua.